Rukometaši Borca na današnji dan prije 47 godina ispisali su istoriju kluba, Bosne i Hercegovine, Jugoslavije, Evrope.
Slavnog, ponosnog 11. aprila 1976. Banjalučani su se popeli na kontinentalni tron, pošto su na pleća bacili dansku Fredericiju (17:15).
Godinu ranije, kada su “zapeli” na zadnjoj prepreci Kupa evropskih šampiona, Crveno-plavi kao da su najavili podvig.
I uistinu, te istorijske noći u krcatom “Boriku” nisu dozvolili da im se ponovi Forverc i bolan poraz (17:19).
Nošeni gromoglasnom podrškom 5.000 navijača, učenici Pere Janjića su odbranili netom otvoreni “hram sporta”.
Danci su bili “žilav” rival, konstantno su prijetili, ali osim časnog poraza više nisu mogli da izvuku, prenosi UNA.
Prethodno se Borac “prošetao” kontinentom. Na početku takmičenja u oba susreta pala je Červena hviezda iz Čehoslovačke (27:14, 26:22). Zatim je ptpisan i španski Kalipso (28:21, 13:13), da bi u polufinalnom okršaju oružje položio njemački Gumersbah (16:16, 15:13).
Boj sa Fredericijom lansirao je neponovljivu generaciju u rukometnu orbitu. U analima će ostati upisana sljedeća imena: Milorad Karalić, Zdravko Rađenović, Nedjeljko Vujinović, Abas Arslanagić, Dobrivoje Selec, Momo Golić, Nebojša Popović, Miro Bjelić, Rade Unčanin, Slobodan Vukša, Boro Golić, Zoran Ravlić, te već pomenuti trener Janjić.
Tako je Borac postao prvi klub iz BiH koji je osvojio titulu prvaka Evrope. Pošlo je to poslije i drugima za rukom, košarkašima i šahistima Bosne, košarkašicama Jedinstva…
“Osvajanje pehara bio je vrhunac dostignuća moje generacije, ali i cijelog kluba. Mi smo bili prvi iz Banjaluke koji smo osvojili titulu prvaka Jugoslavije, i jednostavno smo bili predodređeni da uradimo nešto tako veliko. Ljudi često misle da se uspjeh može ostvari za kratko vrijeme, ali ništa ne dolazi preko noći. Nama je trebalo deset godina rada, odricanja, svakodnevnih treninga da bi to napravili. A nismo bili zaslužni samo mi, igrači, već i stručni štab, te svi ostali ljudi iz kluba. Ne smije se zaboraviti ni velika podrška cijelog grada. Uostalom, mi smo od prvog dana bili vaspitani da je rukomet zabava i zadovoljstvo, a ne profesija. Zato smo mi svi i završili škole i sa uspjehom se integrisali u društvo”, ocijenio je nekada sjajni pivot, a danas svjetski priznati doktor Nebojša Popović.
Boro Golić je govorio u sličnom tonu. Čovjek koji je imao rijetku priliku da zajedno sa rođenim bratom Momom pokori Evropu smatra da je ova kruna nešto posebno.
“Mada smo nas dvojica imali svako svoje društvo. Zato je cijela naša porodica bila ponosna, ali smo ih mi toliko već bili navikli na pobjede i trofeje, da i to finale nije za njih predstavljalo iznenađenje. Što se mene tiče, nikada taj rezultat nisam upotrijebio da bih imao neku korist. Za mene je to bio jedan dio lijepog života u mladosti, druženja sa saigračima koji su bili svjetski poznati i priznati igrači, a u suštini su bili i ostali tako jednostavni ljudi. Bilo je to istinsko i pravo sportsko druženje, ne kao ova današnja kada svi idu samo za parama”, jasan je Golić.
