Američka serija Domovina (Homeland 2011–2018) je pionir u postavljanju veoma sposobnog glavnog junaka, sa dijagnozom mentalne bolesti, u centar televizijskog šoua. Nacionalna Alijansa za mentalne bolesti naglasila je da je ovo „jedno od prvih televizijskih ostvarenja u kome glavni ženski lik ima dijagnozu bipolarnog poremećaja“.
Ali ono što ovu seriju čini zaista posebnom jeste realan prikaz mentalne bolesti kao dela svakodnevnog života, odnosno kako u svega nekoliko dana ovakav poremećaj može da preokrene nečiji život naglavačke.
Novinarka Gardijana Hana Parkinson, koja ima bipolarni poremećaj, napisala je 2014. da je lik glavne junakinje Keri Metison „tačan i osvježavajući“.
Bipolarni (afektivni) poremećaj, do 1980. poznat kao manično-depresivna psihoza, jeste poremećaj raspoloženja.
Ketrin Zita Džons je među 60 miliona ljudi sa bipolarnim poremećajem
Karakterisan je ponovljenim epizodama povišenog raspoloženja, povećane energije i aktivnosti (manija ili hipomanija) i depresije.
Predstavlja ozbiljni zdravstveni problem sa velikim brojem dijagnostikovanih u svijetu.
Prema poslednjim podacima Svjetske zdravstvene organizacije, oko 60 miliona ljudi ima bipolarni poremećaj, među njima su i Ketrin Zita Džons i Žan Klod van Dam.
Međutim, naučni krugovi ne dele mišljenje javnosti o televizijskom ostvarenju.
Osnovna kritika serije je da konstantno potencira na tome da osobe sa bipolarnim poremećajem imaju „posebne moći“, dok su u stvari ove osobe veoma senzibilne i njihov „genij“ može da bude dominantan samo onoliko koliko je pogođena prepisana terapija, u konkretnom slučaju litijum.
Malo soli poput litijuma – u pjesmi Kurta Kobejna
Kurt Kobejn, legendarni frontmen „Nirvane“, koji se većinu svog života borio sa depresijom, napisao je pesmu Litijum koja se nalazi na albumu Nevermajnd i govori o podjeljenosti osjećanja, i životu uopšte.
O borbi sa različitim emocijama, o konfuziji koja naginje ka depresiji, ali i onoj svijetloj, lakšoj, strani života. Ova pjesma bila je veoma važna za generacije devedesetih, kada su mladi osjećali snažan pritisak društva, toliki da ni samoubistva nisu bila rijetka, te je možda „malo soli“ poput litijuma predstavljalo rešenje.
Litijum kao sredstvo u terapiji metalnih stanja pominje se još od rimskog doba, kada su se ljudi kupali u mineralnim izvorima bogatim solima kako bi ublažili „melanholiju“ ili „maniju“.
Sredinom devetnaestog vijeka, litijum se uporebljavao za liječenje gihta, ponekad i takozvanog „gihta mozga“ – divnog opisa manije, prenoseći tako metaforički pojam otečenih zglobova na mozak.
Naziv hemijskog elementa izveden je od grčke reči “lithos” ili kamen, i tačno, litijum se nalazi u granitu. Ali i u morskoj i mineralnoj izvorskoj vodi, meteorima, Suncu i bilo kojoj drugoj zvezdi na nebu.
Letargija kod pacova slučajno uticala na novu terapiju
Švedski naučnik Johan Arfvedson je otkrio litijum 1817. godine. U periodnom sistemu elemenata klasifikovan je kao metal.
Jedan od prvih tragova upotrebe litijuma u neurološke svrhe pojavljuje se 1870. kada je Silas Vir Mičel, lekar iz Filadelfije, preporučio jedinjenje litijum bromid kao antikonvulzivni lijek i hipnotik kod pacijenata sa epilepsijom.
Početkom 20. vijeka medicinska upotreba litijuma bila je zamenjena drugim tretmanima sve do 1949, kada je Džon Kejd, psihijatar iz Melburna, u Medicinskom žurnalu Australije ponovo otkrio potencijal ovog lijeka, i opisao moguću oblast upotrebe litijumovih soli.
Kejd je među prvima zaključio da mentalna bolest ima i fizičke manifestacije i da je pored razgovora, pacijentima neophodna terapija lijekovima.
On je najprije htio da utvrdi uzrok manije. Konstatovao je da se urin pacijenata sa manijom razlikuje od ostalih, stabilnih osoba, tako je zaključio da je urinska kiselina heterociklično jedinjenje ugljenika, azota, kiseonika i vodonika, odgovorna za maniju.
Sljedeći korak bio je da izazove maniju kod laboratorijskih pacova. Ubrizgavao im je različita hemijska jedinjenja, između ostalih i litijum karbonat, koji je kod životinja izazvao letargiju, i tako je, sasvim slučajno, otkrio novu terapiju.
Kejd je bio ubeđen da litijum može da izleči pacijente sa siptomima za koje se danas zna da su šizofrenija, bipolarni poremećaj, posttraumatski stresni poremećaj i demencija.
Nakon što je litijum isprobao na sebi, Kejd je krenuo u testiranje svojih 19 pacijenata. Deset njih sa manijom pokazalo je značajnu promjenu u ponašanju, ali ipak jedan pacijent je preminuo verovatno od prekomjerne doze. Zatim se, do kraja četrdesetih, litijum kao zamjena za kuhinjsku so kod srčanih bolesnika u SAD pokazao fatalnim u najmanje dva slučaja.
Ali, i pored ovih činjenica, istraživanja medicinske upotrebe litijuma su nastavljene u drugim zemljama svijeta.
Postepeno su formirane bezbjedne doze, a pažljivo praćenje pacijenata je postala rutina, litijum u raznim jedinjenjima je priznat i time su postavljeni budući temelji današnje terapije litijumom.
Jedan od šampiona u istraživanju ovog lijeka je psihijatar Ronald Fiv, koji je eksperimente sa litijumom započeo 1958, da bi tek 1970. sa četvoricom kolega uspješno lobirao da Američka administracija za hranu i lijekove odobri litijum kao lijek u terapiji mentalnih bolesti.
„Sakupili smo dovoljno podataka o tome da je lijek djelotvoran u terapiji bipolarnog poremećaja, i da je bezbjedan ukoliko se pažljivo upotrebljava“, rekao je tada Fiv, i dodao da „lijek nije dovoljno istražen kod drugih mentalnih dijagnoza dijelom zbog toga što je prirodna supstanca“, dodatno, elementi periodnog sistema ne mogu da budu patentirani.
Od piva do „koka-kole“
Upravo iz ovog razloga farmaceutske kompanije su slabo zainteresovane da istraže potencijal lijeka, da promovišu ili da razviju dalju upotrebu litijuma iako je davao obećavajuće rezultate u terapiji Alchajmerove bolesti, na primjer.
Jedna naučna studija u Japanu pokazala je smanjen broj samoubistava tamo gde voda za piće sadrži malo litijuma, tridesetih i četrdesetih godina gazirano piće “7-Up” sadržalo je litijum-citrat kao sredstvo za podizanje raspoloženja.
Postojala su i piva sa malo litijuma, pa i „koka-kola“. U jednom trenutku ovaj trend je otišao toliko daleko da je svojevremeno u oglasnom djelu Njujork tajmsa grupa psihijatara postavila otvoreno pitanje: „Da li svi da uzmemo malo litijuma?”
Bez obzira na široku upotrebu „stabilizatora raspoloženja“ svega pet procenata od ukupne proizvodnje litijuma ide u medicinske svrhe, ostatak se nalazi u keramici, staklu i baterijama.
Industrija je postala veoma zavisna od ovog elementa. U SAD na svega 240 kilometara sjeverno od „Tesline gigafabrike“ gdje Ilon Mask proizvodi litijum jonske baterije za svoje automobile, planira se izgradnja ogromnog rudnika koji bi trebalo da već u toku 2022. poveća isporuku litijum-karbonata u svijetu za punih 15 odsto.
Još veće rezerve litijuma, nekih 50 procenata svjetske potražnje nalaze se na jugu Bolivije u Salar de Ujuni, najvećoj slanoj ravnici na svijetu sa površinom od 10.582 kilometra kvadratna.
Deset odsto svetskih rezervi litijuma u Jadarskom basenu
Krajem ove godine kompanija Rio Tinto bi trebalo da završi sa istraživanjima rezervi litijuma u nalazištu „Jadar“ kod Loznice u Srbiji, i ako sve bude po planu eksploatacija te rude mogla bi da počne za tri do četiri godine.
Rezerve rude u Jadarskom basenu procenjuju se na 136 miliona tona i, kako se pretpostavlja, ovo nalazište krije nevjerovatnih deset odsto svjetskih rezervi litijuma.
Stručnjaci već dugo predviđaju ekonomski potencijal litijuma i vrlo je moguće da će u budućnosti svi automobili, kompjuteri i ostale elektronske naprave koje svakodnevno koristimo zavisiti od litijumskih baterija gotovo na isti način na koji se pacijenti sa dijagnozom bipolarnog poremećaja oslanjaju na medicinski litijum desetinama godina unazad.
Izvor – RTS
