Banjalučkom Borcu nedostaju još šest promjena na klupi da sustigne legendarnog italijanskog vlasnika Palerma Mauricija Zamparinija kad je riječ o otpuštanju, smjenama ili iznuđenim ostavkama trenera.
Mauricija Zamparinija su mediji na „Čizmi“, ali u cijeloj Evropi prozvali „proždrljivac trenera“ s obzirom da je od 2002. godine, otkako je preuzeo sicilijanski klub, otpustio okruglo 40 trenera!
Iako banjalučki Borac geografski ne pripada Siciliji, veoma je blizu ovom broju otkaza šefova stručnih štabova jer je od ulaska u Premijer ligu Bosne i Hercegovine 2002. godine, kada je i formirano zajedničko prvenstvo, kroz Platonovu prodefilovalo čak 34 stručnjaka.
Bilo je tu raznih imena, raznovrsnih majstora fudbalske igre, ali se i u Banjaluci, otpuštalo bez reda i bez smisla izgleda po uzoru na “ludog” Zamparinija, koji je u italijanskoj štampi dobio i takve nadimke.
Tako su se čelnici crveno-plavih poprilično ogriješili o najmanje tri-četiri ozbiljna trenera, koji su mogli i morali, svako u svom vremenu, da ostanu na klupi banjalučkog velikana.
Od dežurnog „vatrogasca“ Vlade Jagodića, koji je jedini osvojio titulu prvaka BiH 2010. godine, preko Velimira Stojnića, koji je ostvario najbolji start u Premijer ligi BiH u istoriji crveno-plavih, do Vuleta Trivunovića, rekordera po broju pobjeda u 90 i kusur godina Banjalučana.
Posljednji u „impozantnom nizu“ odlazaka bio je Igor Janković, takođe moguće “dugoročno” rješenje, koji je doduše otišao sam jer se usudio tražiti platu za svoj posao, a koju po njegovim riječima nije primio nekoliko mjeseci.
Uslijedila je sa Gradskog stadiona potom „prozivka“ da je zahtijevao ogroman novac, što Janković nije eksplicitno demantovao, ali je rekao da nema namjeru da se prepucava sa bivšim klubom i da će da ostane gospodin.
Gospodski ili ne, da ne bude zabune, nisu Banjaluka i Sicilija jedina mjesta gdje su treneri potrošna roba, već su ljudi na klupama fudbalskih ekipa uvijek prvi na udaru kada kola krenu nizbrdo. Tako je od Urala do Gibraltara, od Vladivostoka do Sredozemnog mora i tako treba i mora da bude ukoliko su rezultati jedino mjerilo svačijeg rada.
Međutim, kod “ludog Sicilijanca” Zamperinija, ali i kod pojedinaca u Borčevim rukovodstvima u prethodnih 16 godina to nije bio baš jedini slučaj već su nerijetko sujete i sitni „šićari“ znali da budu ključni razlozi presijecanja “Gordijevog čvora”.
Jagodić je po mnogima bio “previše opširan”, a pored toga je u tom periodu dobio mjesto selektora mlade reprezentacije BiH, pa nije mogao da obavlja dva posla (?!), Stojnić je s druge strane dobio “nogu” jer je ispustio titulu jesenjeg šampiona BiH poslije dva minimalna poraza u Prijedoru od Rudara i Sarajeva u Banjaluci. Dotad je Stojnićev tim zabilježio sedam pobjeda i remi što je najbolji start Borca ikada u Premijer ligi BiH.
Trivunović se pak do otkaza naobarao rekorda u Prvoj ligi Republike Srpske i suvereno osvojio titulu, a onda je zbog nesuglasica sa aktuelnim rukovodstvom razriješen dužnosti. Kao objašnjenje su navedeni njegovi istupi u javnosti i nedostatak profi licence, uz konstataciju da „nijedan pojedinac nije iznad banjalučkog kluba“.
Posljednji, koji je otišao sam ili štagod, bio je Janković, sa profesionalnom licencom, koja je formalno nedostajala Trivunoviću i bila jedan od navodnih razloga otkaza, i sa trenerskim iskustvom u stručnom štabu reprezentacije BiH pod Mehmedom Baždarevićem.
Da se vratimo na Zamperinija, osim što se kao u priči nadavao otkaza trenerima, učinio je i nekoliko nesvakidašnjih stvari – jednog te istog stručnjaka Đan Pjera Gasperinija je otpustio tri puta tokom jedne sezone.
Zaposlio je Gasperinija 12. septembra 2012, otpustio ga je u februaru 2013. godine, da bi ga ponovo zaposlio 20 dana kasnije, a potom ponovno otpustio nakon samo 19 dana!
Kad je „ludom Zamperiniju“ bilo svega dosta prije nekih godinu dana, ili je prekipjelo nekom i nad „popom popu“ u Anglo-američkom fondu, koji je inače vlasnik sicilijanskog kluba, potpisao je otkaz i samom sebi!
U Borcu se tako nešto ne može dogoditi…Jer niti postoji Anglo-američki fond, niti klub ima vlasnika, pa se ne zna “ni ko pije ni ko plaća”.
Ustvari, zna se ko plaća.
